25 տարիների ընթացքում մեր երկրում նկարահանված ֆիլմերից PanARMENIAN.Net-ն ընտրել է 5 լավագույնը:
«Ուրախ ավտոբուս», 2001թ.
Ռեժիսոր Ալբերտ Մկրտչյանը հրաշալի ֆիլմեր էր նկարահանում նաև խորհրդային տարիներին: 2001թ-ին էկրաններ բարձրացած «Ուրախ ավտոբուս» մելոդրաման հեղինակի հոգու ճիչն էր` ընդդեմ 1988թ-ից ի վեր Գյումրին, որպես աղետի գոտի, ընկալելուն: Չնայած կտավը պատմում է Սպիտակի երկրաշարժից հետո միայնակ մնացած երեխաների ու մեծահասակների մասին, այդուհանդերձ, յուրաքանչյուր կադրից ճառագում է այն հույսը, որ մի օր սարսափելի զրկանքների միջով անցած ժողովուրդը կկարողանա հարություն առնել ու արարել սեփական ապագան:
«Տխուր փողոցի լուսաբացը», 2008թ.
2008թ-ին էկրաններ բարձրացած դրամայում Ալբերտ Մկրտչյանը կրկին անդրադառնում է անկախության տարիների փորձություններին` այս անգամ Ղարաբաղյան գոյամարտի կոնտեքստում: Ավերիչ երկրաշարժ տեսած Գյումրիում 90-ականների սկզբներին բավականին ծանր է գոյատևելը. տղամարդիկ մեկնել է ռազմաճակատ, իսկ քաղաքում մնացածները պահպանում են սեփական գոյությունն ` անցնելով հիասթափությունների, երբեմն` տոկունության ճանապարհով` փնտրելով լույս այնտեղ, որտեղ միայն կամքով ուժեղ մարդիկ են կարող այն գտնել:
«Երևան ջան», 2002թ.
Հիվանդացել է Երևանը: Հիվանդացել է այն սիրո պակասից, որն այս քաղաքը քաղաք դարձրեց: Եթե հնարավոր լինի հեռացնել բոլոր ախտերն, ապա Երևանը կմաքրվի, մարդիկ կբարիանան և կսկսեն ստեղծել, կառուցել. սրա մասին է երազում Միքայել Պողոսյանի երաժշտական դրամայի գլխավոր հերոսը` կինոռեժիսոր Գենադի Մելքոնյանի հիշատակին նվիրված ֆիլմում: Կտավը պատմում է երևակայական պատմություններ գորշ և անգույն իրականության մասին, որոնք գունավորվում են միայն երաժշտության շնորհիվ, որը կարող է բուժել ցանկացած հիվանդություն:
«Հին հռոմեական ճանապարհին», 2001թ.
Հայաստանի, Նիդեռլանդների ու Գերմանիայի համատեղ արտադրության այս ֆիլմի գլխավոր հերոսը` Լևոնը, կրկին ու կրկին վերապրում է սեփական մանկությունը Թուրքիայում` քաղաքական բռնությունների ու մեծագույն սիրո ֆոնին: Այս ամենը զուգակցվում է ևս մեկ` ժամանակակից պատմությամբ հայ ահաբեկչի ու թուրք գաղտնի գործակալի մասին` վեր հանելով հայ ժողովրդի հարյուրամյա ցավը բռնությամբ լուծելու անհնարինությունն ու արդարությունն այլ ճանապարհներով հաստատելու հրամայականը:
«Թևանիկ», 2014թ.
Ջիվան Ավետիսյանը համարվում է ժամանակակից ամենահեռանկարային երիտասարդ հայ ռեժիսորներից մեկը: Նրա «Թևանիկ» պատերազմական դրաման ջերմորեն ընդունեցին ինչպես հայ, այնպես էլ օտարերկրացի կինոքննադատները: Ֆիլմի գլխավոր հերոսները 14 տարեկան 3 պատանիներ են՝ Արամը, Աստղիկը, Թևանիկը, որոնք ֆիլմը բաժանում են 3 մասի։ Հերոսներն ու նրանց պատմությունները տարբեր են, բայց պատմությունը մեկն է՝ պատերազմը քանդել ու բաժանում է ընտանիքներ: Ռեժիսորի հակապատերազմական այս մանիֆեստը թարգմանվել է 9 լեզուներով ու ցուցադրվել Երևանում, Հայաստանի մարզերում և քաղաքներում, սահմանամերձ գյուղերում և զինվորական մասերում, ինչպես նաև աշխարհի 20-ից ավելի երկրներում:
